ASLI DİDARİ [email protected]
Nasıl anlatsak… Bir çay bahçesi düşünün, önünden ada vapuru geçsin. Karşınızda İstanbul. Bu anı seyrettiğinizi düşünün. Yüzünüze bir rüzgar estiğini ve bunu tekrar tekrar yaşamak isteyecek kadar güzel bir manzara olduğunu… Yani bundan keyif aldığınızı… Sonra o vapura binerek karşıya geçtiğinizi, yolda güneş batarken gökyüzünün renk değiştirdiğini ve martıların etrafta uçuştuğunu, hayata bir mola vermişiz öyle düşününün…
Eminönü’nden Adalar vapuruna biniyoruz. Yaz bittiği halde hem vapurun kalktığı iskele hem de vapur hıncahınç dolu. Arap turistler, yerli turistler, satıcılar, müzisyenler ve biz. Vapur önce Kadıköy’e uğruyor. Kınalıada ise 2’nci durakta.
ADANIN YEŞİLİ AZ
İskeleye yanaşmadan önce adayı bir boydan bir boya görüyoruz. Sıra sıra evler, arkaya doğru uzanıyor. Adalar içinde en az yeşili olan yer burası.
ADANIN 3 TEPESİ VAR
Sadece yüksek noktalarda yeşil bir manzara var. Buralar Çınar, Teşvikiye ve Manastır tepeleri. Sahilde ise yazdan kalma şezlonglar dizili.
HER MEVSİM AYRI GÜZEL
Buraya hava sıcakken denize girmek için gelen biri olarak iki farklı mevsimde de albenisi olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim.
KAYALARI ÜNLÜ BİR ADA
Kayaları bol bir ada burası. Bizans zamanında kemerleri yapmak için adadan taş getirtildiği biliniyor.
DENİZİ TAŞLI
Hatta kıyısı taşlı olduğu için hayatımda ilk kez burada denize girebilmek için deniz terliği almışlığım da var. Ama bu kıyılarda denize girmenin tadı doyumsuz. Çünkü suyu her daim temiz ve hafif dalgalı. Çok sıcaklarda kıyısında güneşlenmek de bu haliyle hiç bunaltıcı değil.
BİZANS DÖNEMİNDE SÜRGÜN ADASIYDI
Bizans döneminde ada sürgünlerinin burada gönderildiği bilinir. Bizans İmparatoru Romen Diyojen’in Kınalıada’ya sürgün edilmesi adanın tarihçesinde önemli bir not olarak durur. Araştırmalarda Diyojen’in 1072 Haziran’ında gözlerine mil çekilerek Kınalıada’daki bir manastıra gönderildiği yazar.
EN AZ EV BU ADADA VAR
Kınalıada’da evlerin sayısı diğer adalardakine göre daha az. Ve yeni ev yapmaya da izin yok. Bunun nedeni adanın zaten küçük olması.
SU VE ELEKTRİK ADAYA GEÇ GELMİŞ
Ayrıca suyun ve elektriğin adaya çok geç gelmesi buranın bir yerleşim yeri olmasını ertelemiş. Mesela adaya elektrik 1946’da gelmiş.
ERMENİLER ADANIN İLK SAKİNİ
Adanın ilk sakinleri Ermeni vatandaşlar oldu. Adaya vapur seferi 1846’da yapılmaya başlayınca Türkler ve Rumlar da adaya yavaş yavaş yerleşmeye başladı.
GÜVENLİ BİR YERDEYİZ
Kınalıada’nın çok güvenli bir sahili var. Deniz kıyısında, tüm kıyıyı boydan boya gören bir polis karakolunun bulunması denize girenler açısından burayı iki kat güvenli kılıyor. Adanın müdavimleri olan insanlar bu avantajı biliyor ve yaşıyorlar.
FAYTON KULLANILMAYAN TEK ADA
Buraya vapurun dışında deniz otobüsü ve motorlarla da gelmek mümkün. Adanın içinde daha çok bisiklet ve kasalı küçük araçlar kullanılıyor. Denizde de motor ve kayıklar işliyor. Ve burada hiç fayton kullanılmıyor.
KARADAN VE DENİZDEN ULAŞIM VAR
Kınalıada’ya yazın gidenler ya merkezinde kalırlar ya da taşlı bir denize girmemek ve gözden uzak olmak için iskeleden motorlara binerek Kumlu Plaj’a giderler.
İSKELEDEN MEYDANA ÇIKIYORUZ
Şimdi gelelim bize. Vapur iskeleye yanaştığında iniyoruz ve adanın meydanına çıkıyoruz. Burada eski ve ünlü iki pastane hemen gözümüze çarpıyor.
YÜRÜYECEĞİMİZ YÖNÜ SEÇİYORUZ
Seçimimizi iskeleye sırtımızı verdiğimizde sola doğru yürümekten yana kullanıyoruz.
RÜZGARLI VE TEMİZ BİR HAVA
Adanın rüzgarlı havası insana farlı bir enerji veriyor. Mevsime inat epedeki güneş içimizi ısıtıyor. Adanın temiz havası ise hepsinden güzel geliyor.
SOLDA EVLER HEYBETLİ AMA BAKIMSIZ
Bu tarafta evlerin mimarileri göz alıcı ama bakımsızlar. Evlerin giriş kapılarını çevreleyen çiçekler solmaya yüz tutmuş olsalar da güzel görülüyorlar.
DENİZİN PIRILTISINI SEYRETMEK
Rüzgarlı bir tepede oturup, zihnimizi dinlendirme vakti. Pırıl pırıl bir denize karşı öylece oturmak. Bunu sık sık yapmak imkanı olmayanlar için bulunmaz bir fırsat.
MEKANLAR KAPANIYOR
Denize giren olmadığı için şezlonglar toparlanmış, mekanlar sandalyelerini üst üste koymuş.
KUMLU PLAJ TEPEDEN GÖZÜKTÜ
Biraz daha ilerlediğimizde tepeden Kumlu Plaj’ı görüyoruz. Yol kıvrımlı şekilde ilerlerken, içinde suyu olmayan büyük bir havuzun önünden geçiyoruz. Sonra da plaja varıyoruz. Gerçekten de küçük ahşap iskelesi ve geniş kumu ile burası insanı cezbediyor.
TEPEDEKİ KAYALARIN TEHDİTİ BAŞLIYOR
Ve artık bir noktada evler bitiyor. Tepelerdeki kayaların düşmesine tedbir olarak tel örgülerin gerildiğine şahit oluyoruz.
ARKA TARAFA KAVİSLİ BİR YOKUŞTAN ÇIKILIYOR
Bu noktada adanın arka tarafına doğru bir tepenin tırmanılması gerekiyor. Yavaş yavaş yürürken bir hurdalık ve yol çalışması ile karşılaşıyoruz. Burada böylesine büyük bir hurdalık olması ve inşaat alanı bize göre adanın güzelliğini gölgeliyor.
GİZLİ SAKLI MEKANLARDA KEYİF
Buralarda gidilmesi güç, gizli saklı kıyılarda derme çatma küçük lokantalara rastlıyoruz. Ve içinde müşteriler de var. Keyif yapıyorlar. Yanlarından usulca geçip, uzaklaşıyoruz.
ARAZİ ÇETİNLEŞİYOR, EVLER AZALIYOR
Yürüdükçe evlerin katları ikiye düşüyor. Burası arazi olarak bir yapı yapmak konusunda çok zorluyor olmalı. Evlerin tipik özellikleri burada değişiyor.
ARKADAKİ YOLLAR KULLANILMAYA ÇOK MÜSAİT DEĞİL
Yolda küçük ağaçlar ve kırık dökük tabelalar bize eşlik ediyor. Bu yok sık kullanılmıyor ya da mevsim sonu olduğu için ıssız sayılabilir.
BİSİKLETLİLER BİZİ SOLLUYOR
Artık bu noktadan en tepeye doğru çetin bir yokuş tırmanmaya başlıyoruz. Yanımızdan merkezden kiraladıkları bisikletlerle gençler geçiyor. Herkesin keyfi yerinde. Bu manzara bizim de hoşumuza gidiyor.
YOKUŞ BİTTİ, BİZ BİTTİK
Tam tepeye tırmandığımızda susuzluktan damağımızın kuruduğunu hissediyoruz. Orada bulunan evde oturanlardan tam bu noktada ne kadar çok su istenmiş olmalı ki evlerini kafeye çevirdiklerini görüyoruz.
İSTANBUL UZAKTAN BETON YIĞINI GİBİ
En tepede durup manzarayı seyrediyoruz. Manzara doyumsuz güzel ama kötü bir yanı var. Karşıdan gördüğümüz İstanbul resminin içinde hiç yeşil yok, her yer beton beyazı.
YÜRÜYÜŞÜN EN KEYİFLİSİ YOKUŞ AŞAĞIYA OLAN KISMI
Sonra aşağıya doğru iniyoruz. Bizim için yürüyüşün en keyifli yeri bu yokuşun bittiği yer oluyor. Şimdi adanın diğer tarafındayız.
AHŞAP EVLER
Bu tarafta ahşap evlerin de bulunması eski yerleşim yeri olduğunun ipuçlarını veriyor.
ADANIN DİĞER TARAFINDA EVLER ÇOK BAKIMLI
Evler yeniden 3-4 katlı oluveriyor. Binalar çok bakımlı ve mimari olarak hepsi diğerinden farklı.
BİNALAR ÇOĞALIYOR
Yolun iki tarafında da binalar var. Binalar tipik ada evlerinde olduğu gibi bahçe içinde. Bahçeler bakımlı.
BİTKİ ÖRTÜSÜ DEĞİŞİYOR
Çiçekler ve yeşil alanlar daha çok. Balkonlar çok büyük. Yol boyunca gördüğümüz ağaçlar daha heybetli.
ADANIN LÜKS SEMTİ BURASI
Burada evler, bitki örtüsü ve her şey çok farklı. Birdenbire lüks bir semte gelmiş gibi hissediyoruz.
RESMİ VE GAYRİRESMİ KAPI NUMARALI APARTMANLAR
Bazı kapılarda kapı numaraları iki tane. Birini belediye takmış. Diğerini ise bunu tek başına yeterli görmeyerek evlerini çok seven ev sahipleri. Böyle yapmış birkaç binanın önünden gülümseyerek geçiyoruz.
"BURADA OTURANLAR ŞANSLI"
Burada oturan ada sakinleri denize bu kıyıdan girerler diye düşünüyoruz. Ve ne kadar şanslı oldukları da aklımıza geliyor.
YUNAN EZGİSİ SOKAKTA ÇINLIYOR
Sezon bitti ve etrafta rahatsız olacaklar yoktur düşüncesi ile bir ev müziğin sesini sonuna kadar açmış, bir Yunan ezgisi sokakları kaplamış, biz sokakta müziğin eşliğinde ilerliyoruz, bu da gezimize bir tat katıyor.
ADADA TAM TUR YAPMANIN HAKLI YORGUNLUĞU
Şimdi artık adayı çepeçevre dolaşmış bulunuyoruz. Yol bizi merkeze getirdi. O kadar efor sarf ettikten sonra vapurumuza binip geri dönmeden önce keyifli bir yemek yeme vakti geldi.
DONDURMASIZ ADA GEZİSİ OLMAZ
Üzerine de tabii ki bir dondurmayı hak ettik. Onu da mevsime aldırmadan önünde kuyruk olan merkezdeki tek dondurmacıdan yiyeceğiz.
PIRIL PIRIL BİR DENİZ
Evlerin aralarından denize çıkan yollardan giriyoruz. Kayalıklı sahilden pırıl pırıl ışıldayan denize oralardan bakıyoruz.
Etrafta farklı objeler dikkatimizi çekiyor. Bu çok eskiden kalma modelin ayakta olduğunu hele hele hala kullanılıyor olduğunu görmek bizi şaşırtıyor.
Merkezin kayık limanı da sanki bütün bir sezon çok yorulan kayıkları durgun suda dinlendiriyor gibi.
ADANIN ORTASINDA BAŞKA BİR DÜNYA
Adanın ortasında, sahilinden içeriye doğru girildiğinde başka bir dünya var. Lokantalar, çay bahçeleri burada.
MEKANLAR OYALARLA SÜSLENMİŞ
Mekanlar fenerlerle, çeşitli araçlarla çevrelenip, süslenmiş. İnsan buraya oturduğunda tüm yorgunluklarını atacağını düşünüyor ve gerçekten de öyle oluyor.
YEMEKLERİ TAZE FİYATLAR UYGUN
Yiyecekler taze. Deniz ürünleri makul fiyatlara satılıyor. Garsonlar dost canlısı. Biz fiyatları sordukça, porsiyonlarının büyük olduğunu söyleyip bazıları için “Size bir tabak verelim oradan ortak yersiniz.” diye teklif ediyorlar.
ORTAM DOSTANE
Başka bir mekandan genç bir garson, “Çayı bizde için bekleriz.” diye sesleniyor. Sanki rakip mekanlarda değil de iki akrabanın evinin bahçesinde oturuyor gibi hissediyorsunuz.
ADA YABANCI TURİSTLERE DE HER MEVSİM HİTAP EDİYOR
Burada İranlı turistleri görüyoruz. Bir hayli kalabalıklar. Masalara yayılmışlar, masaları bizden daha dolu ve onlar de hallerinden memnun görünüyorlar.
MÜZİKLERDE DE EZGİLER FARKLI
Çalan müzikler ise yola ilk çıktığımız gibi yine Yunan ezgileri. Ya da Rum müziği. Yani bildiklerimize benzemeyen ama adaya yakışır melodilerden oluşuyor.
KAHVE İÇMEK İSTİYORUZ
Yemeğimizi yiyip, dondurmamızı da kuyruğa girip aldıktan sonra bir kahve içelim istiyoruz.
MEYDANDAKİ ÇAY BAHÇESİNİN MANZARASI BİZİ KENDİSİNE ÇEKİYOR
Önce meydandaki pastanelerden birine gitmek için oraya yöneliyoruz ama gözümüz birden vapur iskelesinin yanındaki çay bahçesine ilişiyor.
Taşlı kıyıya atılan masalarda oturmak her zaman keyif vermiştir.
Alileler, birbirinin fotoğrafını çeken arkadaşlar manzaranın güzelliğine güzellik katıyor.
IŞIK OYUNLARI BİZİ ÇAĞIRIYOR
Orada büyülü bir şey var sanki. Havanın yavaş yavaş kararmaya yüz tutmasının yaptığı ışık oyunları mı, yoksa sahile atılan masalarda oturanların iskeleye yanaşan vapura yakınlıkları mı diye düşünürken bu anları da fotoğraflıyoruz.
ADA “YAZ BİTTİ” DİYE KEPENK İNDİRMİŞ GİBİ
Tam o sırada bir yerli turist kafilesi beliriyor meydanda. Bursa’dan geldiğini duyduğumuz bu grup harıl harıl hediyelik eşya arıyor ve bulamıyorlar maalesef. Diğer tüm güzelliklerine rağmen adanın öte yandan “yaz bitti” diye içine kapanmış bir hali var çünkü.
KINALI ARTIK BİZİM OLDU
Sonra bizim vapurumuz yanaşıyor iskeleye. Biniyoruz. Adaya vapurdan bir kez daha bakıyoruz. Bu kez geldiğimizdeki gibi değil bakışlarımız. Tanıdığımız, etrafında bir tur attığımız bir ada artık Kınalı bizim için.
GÜNEŞ BU KADAR GÜZEL BAKMASAYDI
Vapur ayrılırken güneş batmaya hazırlanıyor. Gökyüzü kızıla boyanıyor. Gökyüzünde martılar süzüle süzüle yol alıyor. Önce Kadıköy’e uğruyoruz sonra da Eminönü’ne varıyoruz.
TEKRAR GİTMEK NOTU ALINDI
Karar verdik yazın tekrar geleceğiz buraya. Denize girmek için noktalar belirledik. Oralardan suya atlayacağız.
Çünkü İstanbul’un tüm güzellikleri tekrar tekrar gezilmeli bizce.
