Yüzyıl önce tüm Türkiye'de ve dolayısı ile İstanbul Boğazı'nda balıkçılık ve sandalcılık çok yaygın bir meslekti.
Yüzyıl önce tüm Türkiye'de ve dolayısı ile İstanbul Boğazı'nda balıkçılık ve sandalcılık çok yaygın bir meslekti.
Türkiye'nin üç tarafının denizle çevrili olması nedeni ile 8 bin yıl öncesine dayanan bir "balıkçılık" geçmişi var. Balık türü açısından da çok zengin olan sularımızdaki çeşitlilik, çevre kirliliği nedeni ile azalmaya başlasa da 100 yıl önce yerleşen dalyancılık geleneği devam ediyor.
Bugünün gelişmiş, renkli, lüks Boğaz semtleri Osmanlı İstanbul’u için tam anlamıyla birer köydü. Kıyı boylarında ve bir adım içeride yine saraylar, yalılar, sahilhaneler, köşkler, konaklar sıralanmışsa da daha geriye doğru gidildiğinde yeşillikler, belki küçük kulübeler, bir küçük cami ya da kilise görünüyordu göze ve köyler yaz mevsiminde sayfiye amaçlı sakinleriyle şenleniyor, kışın ise sessizliğe bürünüyordu.
Geleneksel ulaşım araçları olan kayıklar mevcut duruma cevap verecek güçten yoksundu; zira sert hava koşullarına uygun özellikler taşımıyorlardı ve seyir güvenlikleri bulunmuyordu.
Denizdeki taşımacılığın gelişmediği dönemde sandallarla yapılan yolculuklar unutulmadı. Zaman zaman çıkartılan eserlerde izlerini görebildiğimiz bu ulaşım çeşidi günümüzde artık kullanılmıyor.
Eskiden sandalcıların yolcularını sadece bir iskeleden değil evlerin kapılarının önünden aldıklarını o eserlerden öğreniyoruz. Boğaz'ın kıyısındaki evlere yanaşan sandallar yolcularını alıp, gidecekleri yer yine böyle bir evse kapılarının önüne bırakıyorlar.